De herfst komt met haar gouden gloed en fluistert dat het tijd is om los te laten. De bomen tonen ons hoe dat mag, moeiteloos, zonder strijd. Hun bladeren dwarrelen neer als herinneringen aan wat was, en vormen een warm tapijt waarop we zachtjes kunnen rusten.
Ook in onszelf nodigt de herfst uit tot vertraging. Het is een seizoen van thuiskomen, van luisteren naar de stilte tussen twee ademhalingen. Waar de zomer naar buiten gericht was, keert onze energie nu naar binnen, naar de plek waar onze essentie woont, kalm, helder en onwankelbaar.
In de stilte van het binnenste vinden we niet leegte, maar volheid. We ontdekken dat rust niet het einde is van beweging, maar een nieuwe vorm ervan, een dans van het hart, een herverbinding met wat echt leeft in ons.
Laat de herfst je omarmen. Laat de wind zachtjes meenemen wat niet langer van jou is. En keer terug naar jezelf, naar dat stille vuur dat altijd brandt, ongeacht het seizoen.
